Strona:PL De Montepin - Potworna matka.pdf/192

z najlepszych przyjaciół mego męża, młodego oficera, którego przyszłość zapowiada się bardzo dobrze... Jego pragnęlibyśmy na męża... Spodziewamy się, że kilka dni przepędzi w Petit-Bry i chcielibyśmy bardzo, ażeby się poznał z Martą.
 Zobaczy go, zbada jego charakter, a jeśli będzie chciała, my damy swe błogosławieństwo.
 Na czas więc pewien, mamy zabrać pani, naszą córkę.
 — Pojmuję tę konieczność — odpowiedziała pani de Gevignot — i nie dziwię się bynajmniej.
 W tej chwili otworzyły się drzwi od pokoju i Marta, zawiadomiona o przyjeździe matki, rzuciła się w jej objęcia.
 — Mateczko! — mówiła, śmiejąc się z radości — jakaś ty grzeczna, żeś przyjechała, jaka ja szczęśliwa, że cię widzę!
 Pieściła ją i całowała.
 — A jakże się miewa, papa?
 — Doskonale, jak zawsze.
 — O! co za szczęście! co za szczęście!... A Joanna! — zawołała, spostrzegając garbuskę. — Cieszę się, że i ciebie tu widzę!
 — Jaka panienka dobra! — wyjąkała Joanna.
 — Czy mama cały dzień ze mną spędzi? — zapytała Marta matkę.
 — Cały dzień, moje drogie dziecko, ale nie tu...
 — Jakto?...
 — Przyjechałam po ciebie.
 — Ażeby mnie zabrać...
 — Do Petit-Bry.
 Czoło Marty zasępiło się nagle.
 — Opuszczam pensję? — zapytała smutnie.
 — Na miesiąc... nie na dłużej.
 — O! — wyrzekła Marta boleśnie.
 — Co znaczy ten smutek? — rzekła pani de Roncer-