Strona:PL De Montepin - Potworna matka.pdf/195

 Hrabina przystąpiła do niej, pocałowała ją w czoło i rzekła:
 — Wiem, moje drogie dziecka, jak wielce Marta cię kocha i jak ty ją kochasz! Cieszę się, że poznałam najlepszą przyjaciółkę mej córki i poznałam tak śliczną.... Pojmuję, jak Marta musi się martwić teraz, gdy się z panią rozstanie...
 — Rozstać się, musi ze mną... — powtórzyła machinalnie Helena, tonem znamionującym, iż nic nie rozumie.
 Pani de Roncerny mówiła dalej:
 — Marta ma się z panią pożegnać.
 Helena jeszcze mniej pojmowała. Drgnęła, zbladła, serce się jej ścisnęło i głosem zdławionym, wyjąkała, spoglądając na Martę.
 — Odjeżdżasz?
 Panna de Roncerny nie miała siły odpowiedzieć.
 Grube łzy, wytrysnąwszy spod powiek, przemówiły za nią.
 — Więc jestem zgubiona! — wyrzekła Helena, czując, jak rozpacz ogarnia jej duszę.
 Marta ujęła ją w objęcia i przycisnęła do serca.
 — Droga pieszczotko — rzekła, całując ją — nie rozpaczaj... wrócę...
 Helana opuściła głowę na ramiona przyjaciółki i płakała.
 — Bądź rozsądną, moje dziecko — rzekła pani Gevignot. — Marta nie opuszcza pensji na zawsze... Zobaczysz ją jeszcze.
 — A zresztą — dodała żywo, panna de Roncerny — przyszła mi myśl.
 Helena, nie wyrzekłszy ani słowa, podniosła na przyjaciółkę oczy pytająco.
 Manta ciągnęła dalej:
 — Czy byś szczęśliwą była, przepędzając kilka dni