Strona:PL De Montepin - Potworna matka.pdf/196

wraz ze mną, przy mej matce, w naszym domku w Petit-Bry?
 — Czy byłabym szczęśliwą? Po co pytasz? Wiesz tym dobrze — odpowiedziała Helena. — Niestety, to niemożliwe.
 — Niemożliwe! A to dlaczego?...
 — Niestety, nie rozporządzam sobą...
 — Zależysz od matki... No, to ja zobaczę się z matką twoją... I razem z moją matką prosić ją będziemy o pozwolenie!
 Helena potrząsnęła głową.
 — Ona odmówi — odrzekła.
 — Dlaczego? — spytała hrabina.
 — O! pani... pani... — wyjąkała młoda dziewczyna, wybuchając płaczem — nie pytaj mnie pani... Marta powie ci, dlaczego... Powie ci wszystko... jak ja cierpię...
 — A jednak — podchwyciła Marta — spróbujemy to, i nie odstraszy nas nie, a przyrzekam ci... przysięgam! Ja potrafię tak prosić... tak błagać będę; moja dla ciebie miłość doda mi takiej wymowy, że matka nie będzie miała odwagi upierać się przy odmowie...
 Posępne wejrzenie jakby mówiło:
 — Widocznie nie znasz mojej matki!
 Panna de Roncerny mówiła dalej:
 — Odwagi, moja przyjaciółko!... Odwagi moja siostro!...
 I, całując Helenę, szepnęła z cicha do niej:
 — I jego też postaram się zobaczyć.
 Te ostatnie nawet wyrazy nie ożywiły Heleny.
 — Ty odjeżdżasz, a z tobą odchodzi moje życie — wyjąkała. — Ojciec mój odszedł na zawsze... Ty mnie opuszczasz... Cóż mi pozostaje?
 Pani Gevignot przycisnęła pensjonarkę do serca.
 — Ja ci zostaję, drogie moje dziecko — rzekła do