Strona:PL De Montepin - Potworna matka.pdf/206

 — Wszak mnie troszkę kochasz, Prosperze? — rzekła miodowym głosem, podnosząc na młodzieńca źrenice błyszczące, jak u kota.
 — Niepodobna, ażeby pani wątpiła o moim uczuciu — odparł Prosper. — Wątpić o tym byłoby źle, kochana pani.
 — O! nie nazywaj mnie, kochaną panią! — zawołała Garbuska.
 — A jak mam panią nazywać?
 — Julią... Po prostu Julią.
 — To nie byłoby przyzwoicie.
 — A co mnie obchodzi przyzwoitość?... Mnie na tym zależy, ażebyś do mnie nie mówił, jak do jakiej obcej... My jesteśmy przecież przyjaciółmi... Więcej niż przyjaciółmi...
 — Bez wątpienia... Ale...
 — Nie ma żadnego ale! — przerwała Garbuska. — Między nami wszystko odtąd powinno być wspólne... Od dziś nie rozłączymy się wcale... Mieszkanie moje będzie twoje.
 Teraz Prosper uważał za stanowcze przerwać.
 — O! co to, to nie! — rzekł żywo.
 — Jakto, nie? — powtórzyła Julia zdziwiona. — Nie chcesz mieszkać tutaj?
 — Stanowczo!
 — O!
 Garbuska wykrzyknęła to głosem syczącym, a spojrzenie jej przybrało wyraz dziki, co nie uszło uwadze Prospera.
 Kotka zakochana stawała się tygrysicą.
 — A! — pomyślał piękny młodzieniec — bitwa będzie ciężka!
 Ale dawny dependent notariusza dobre mu dał nauki, rolę umiał też swoją dobrze, i dlatego wcale się nie zaniepokoił.
 — Kochana pani — rzekł Prosper, jakby powziąwszy