Strona:PL De Montepin - Potworna matka.pdf/212

 A teraz, kochana pani — wyrzekł. — Proszę zapoznać mnie z obecnym kierownikiem przedsiębiorstwa, panem Nicolet.
 — Dobrze, zaprowadzę pana na ulicę Verrerie — odpowiedziała krótko — ale czy wpierw nie mógłby mi pan poświęcić pół godziny czasu... i zajść ze mną do mego mieszkania?
 — I owszem! — odrzekł nowy właściciel przedsiębiorstwa, spoglądając zarazem na Garbuskę pytająco.
 Lecz ona już nic nie dodała i w milczeniu przybyli na ulicę Anbry.
 Tu, dopiero w mieszkaniu, Garbuska odezwała się:
 — Został pan bądź co bądź moim panem... Ja muszę pana słuchać! Chciał pan zostać bogatym i znalazł pan klucz, który otwiera moją kasę, ja mam ręce związane... Ale zarazem podziwiam pana! Jest pan niezwykle zręczny! i nawet nie będę pana przeklinała, jeżeli dotrzyma pan swej obietnicy, że będzie mi pan dopomagał, że będzie mi radził we wszystkim.
 — O! niezawodnie! Ale mów pani pędzęj, o co chodzi?
 — Wie pan o mojej podwójnej zbrodni... — wyszeptała Garbuska głosem bardzo cichym, jak gdyby się bała, ażeby kto jej nie usłyszał — i wie pan, w jakim celu to zrobiłam?...
 — O! wiem! — odparł Włosko jak najspokojniej. — Miłość, gdyby była na świecie sprawiedliwość, to ta hultajka najczęściej powinnaby być karaną!
 — Kocham — podchwyciła Julia Tordier. — Kocham tak, żem gotowa umrzeć!
 — Tak się to mówi, ale nikt nie umiera!
 — O! ja bym umarła... Czuję to dobrze...
 — Więc kocha pani tego ładnego chłopca, o którym mi już wspominała, Prospera Rivet?...
 — Ubóstwiam go!
 — Czy mu to pani powiedziała?