Strona:PL De Montepin - Potworna matka.pdf/223

 Gaston, podszedłszy ku niej, dodał z uśmiechem:
 — Czy pani żąda jeszcze czego ode mnie, jakiego poświęcenia? Byłbym bardzo szczęśliwy, gdyż znalazłbym przez to sposobność złożenia nowego dowodu czci i przywiązania mego.
 Marta zaczerwieniła się, jak wiśnia, i odparła nie bez wzruszenia.
 — Byłoby z mej strony nieładnie, narażać pana na nowe poświęcenie, gdyż pojmuję dobrze doniosłość tego, co pan już uczynił, że to poświęcenie, na jakie się pan zgodził, jest ze wszystkich największe, i za nie dziękuję panu z całego serca...
 Gaston ujął za rękę swą narzeczoną i z tkliwością a zarazem z szacunkiem przycisnął ją do ust.
 — To lubię! — zawołał hrabia. — Wszystko idzie dobrze odrazu. Drogie moje dzieci, macie we mnie najszczęśliwszego z ludzi i z ojców. Gaston poda się do dymisji w jak najkrótszym czasie i natychmiast wybierzemy dzień ślubu. Żądania małych panienek mają teraz nowe prawa. Cóż, zadowolona jesteś, moja panno?
 — To jeszcze nie wszystko... — rzekła Marta ze śmiechem.
 — A cóż pozostało jeszcze?
 — A mój „Pałac wróżek“, to ojciec o nim zapomniał?
 — Nie zapomniałem, bynajmniej... Gaston zna także twoją fantazję... oczywiście bardzo mu się podobała...
 — Więc?
 — Więc wszystko się zrobi, według twoich życzeń.
 — Kiedy?
 — O ile można najprędzej.
 — To nie odpowiedź. Chcę wiedzieć mianowicie kiedy.
 — Muszę najpierw zobaczyć się z moim budowniczym.
 — To niech się ojciec z nim zobaczy...
 — Muszę się z nim porozumieć.