Strona:PL De Montepin - Potworna matka.pdf/231

 — To już dotyczy pana Soly, a nie mnie...
 Młoda dziewczyna uczyniła gest zniechęcenia.
 — Ha! ponieważ tak jest — szepnęła — nie mogę uczynić tego, co chciałam!...
 — A czy mogę zapytać pani, do czego zmierzały pytania, które mi pani zadawała?
 — Jakto, to pan nie zrozumiał?
 — Nie, przyznaję szczerze...
 — Ja wyobrażałam sobie, że będziesz pan bywał w willi codzień... że pan prawie zupełnie zamieszka u nas dla kierowania robotami... a gdyby pan był tutaj, to jabym znalazła sposób sprowadzenia tu Helenki...
 — Helenki! — powtórzył młody rysownik. — Helenka u pani!
 — A tak...
 — I mógłbym się z nią widzieć... rozmawiać z nią?
 — Oczywiście... ale to, co pan powiedział, czyni wszystko niemożebnym...
 — O! to musi być wszystko możebne! — zawołał młodzieniec z uniesieniem.
 — To pomyśl pan.
 — Wszak pani pragnie, ażeby robota szła jak najprędzej?
 — Tak.
 — Chce pani, ażeby front pałacyku był bardzo zdobny.
 — Tak.
 — Ażeby były rzeźby?... sztukaterie?
 — Tak.
 — W takim razie niech pani oświadczy, że pani chce mieć ciągle przy sobie od samego początku robót, kierownika jak i rysownika, który będzie pod osobistym pani doglądem zaprowadzać żądane przez panią zmiany, tak, ażeby wszystko już mogło panią najzupełniej zadowolić.
 — I czy to życzenie moje będzie spełnione?