Strona:PL De Montepin - Potworna matka.pdf/233

 — Co pani mówi? — zawołał Lucjan ze zgrozy. — Czyżby jej życie było w niebezpieczeństwie?
 — Gdyby Helenka choć na chwilę przypuszczać mogła, że pan o niej zapominasz, umarłaby z tego, tak mi powiedziała, a nie były to wcale czcze słowa! Pozwól mi pan działać, licz na mnie, a teraz pomówimy o mych projektach... Trzeba dowieść rodzicom, narzeczonemu i panu Soly, żeśmy pracowali poważnie i żeśmy coś wykonali.
 — Jestem na pani rozkazy... Niech pani raczy mi wyłuszczyć swe myśli... ja postaram się je wytłómaczyć, raczej utrwalić ołówkiem i akwarelą...
 Lucjan, mówiąc to, usiadł przy stoliku, na którym leżały farby i pędzle, położył karton na kolanach i wziął ołówek.
 — Mam panu wyłuszczyć swoje myśli — powtórzyła Marta ze śmiechem — nie będzie to tak łatwo, bo te myśli są trochę pomieszane, ale pan powinieneś je rozplątać...
 — Uczynię, co tylko będę mógł.
 — Najprzód pragnę, ażeby mój pałacyk był otoczony rowami z bieżącą wodą, gdzie muszą być także duże karpie jak w Chenomeaux i ryby czerwone jak w basenach Tuileryjlskich... Wchodzić się będzie przez most zwodzony...
 — Czy będzie można łatwo sprowadzić wodę do parku? — zapytał Lucjan.
 — O ile wiem, jest źródło w pobliżu... Zresztą i rzeka Marna niedaleko...
 — Bardzo dobrze. Czekam dalszego ciągu...
 — Dalszego ciągu, oto jest.
 I Marta zaczęła mówić, rozwijając plan, powstały w jej wyobraźni, i opisując szczegóły dekoracyj pałacyku.
 W miarę, jak dziewczę mówiło, Lucjan rysował.
 Ołówek jego biegł po papierze ze zdumiewającą szybkością.