Strona:PL De Montepin - Potworna matka.pdf/236

z uśmiechem. — Popsujecie mi państwo mego rysownika. Muszę jednak i ja na to przystać, mój drogi Lucjanie, że sam przeszedłeś siebie!... O! daleko zajdziesz, mój zuchu!
 Marta rozpromieniona myślała:
 — Jak droga Helenka będzie szczęśliwą, gdy pan Lucjan zostanie jej mężem!.. O! muszę to małżeństwo skojarzyć!... muszę!...
 — Rysunek ten mnie zachwyca doprawdy! — wyrzekł pan de Roncerny. — Boję się tylko jednej rzeczy...
 — Jakiej?
 — Czy będzie można urzeczywistnić go w wykonaniu.
 — Wszystko da się zrobić, panie hrabio — odparł budowniczy — wszystko da się zrobić, jeżeli mi pan da swobodę działania...
 — O! masz pan ją z góry.
 — Obiecuję panu, że będzie pan najzupełniej zadowolony... Teraz chodzi o podział pracy wewnętrzny, a to niełatwe dzieło. Czyś o tym pomyślał, Lucjanie, kreśląc ten szkic?
 — Tak, panie, i mógłbym już wystąpić z pewnymi projektami.
 — To zbyteczne... Ułożymy plany w Paryżu, tak, żebyśmy mogli całość już okazać pannie de Roncerny.
 — Ja sądzę jednak, że, aby wykonanie było odpowiednie — odezwało się dziewczę — musiałabym pana mieć ciągle do rozporządzenia, a w braku pana, to pana Lucjana Gobert.
 — Mnie to wydaje się łatwym — odrzekł budowniczy z uśmiechem.
 — Dlaczego?
 — Tak mi się zdaje... — zaczął pan Soly.
 Marta przerwała mu.
 — Czyż nie byłoby najprostszą rzeczą urządzić tu,