Strona:PL De Montepin - Potworna matka.pdf/263

 — Tak... Oto pani Tordier, jej matka, przyjechała po nią.
 — Po nią... — powtórzyła Joanna, spoglądając na Garbuskę — ona odjeżdża... Pani ją z sobą zabiera?
 — Tak, bez wątpienia — odparła wdowa, sama owładnięta niewytłumaczonym wzruszeniem.
 — O! mój Boże!...
 — No, idź, Joanno — podchwyciła pani Gevignot — i nie uprzedzaj panny Heleny o przyjeździe matki... powiesz wtedy dopiero, gdy ci to polecę...
 — Dobrze... dobrze... pani...
 Młoda dziewczyna, tłumiąc łkanie, wyszła krokiem chwiejnym.
 — To dziecko kocha bardzo Helenę — rzekła przełożona pensji do Garbuski — i widzi pani, jakie gwałtowne zmartwienie sprawi jej ten odjazd...
 — Rzeczywiście... zmartwienie to bardzo żywe... Czy ta osoba od dawna służy u pani? — Dziewięć dni dopiero.
 Garbuska chciała wydać się spokojną, a jednak nie mogła powstrzymać drżenia w głosie, kiedy odezwała się z powyższym zapytaniem.
 Wzruszenie jej, pomieszanie, wzmagało się z każdą chwilą.
 Jakież wspomnienia budził w niej widok tego dziewczęcia.
 — A! — odezwała się po chwili — pani ją ma dopiero u siebie od dziewięciu dni?
 — Tak, pani.
 — I ona w tak krótkim czasie stała się taką dla Heleny przyjaciółką...
 — Sympatia nie zna, co to czas...
 — Ale musi mieć jakąś podstawę...
 — Helena ujmuje wdziękiem, a obecnie jeszcze pociąga smutkiem i cierpieniem... Joanna jest wrażliwa...