Strona:PL De Montepin - Potworna matka.pdf/268

XXIV.

 Po chwili milczenia Garbuska podchwyciła:
 — A ojciec twój umarł?
 Joanna jakby się zawahała przez sekundę, po czym odpowiedziała:
 — Tak, umarł, proszę pani.
 — Wychowywałaś się w Szwajcarii?
 — Tak, pani.
 — Gdzie?
 — W Veroix.
 — Z jakich stron twój ojciec pochodził?
 — Z Get...
 Drżenie, prawie niedostrzegalne, wstrząsnęło długimi plecami Garbuski.
 Ciągnęła dalej:
 — U kogo się wychowywałaś w Veroix?
 — U stryjenki.
 — Jak się nazywała?
 — Adela Bertinot.
 Wdowa po Jakubie Tordier bardzo zbladła.
 — Czy stryjenka umarła? — spytała.
 — Tak, pani... Miałam czternaście lat, kiedy umarła.
 — I to prawda, że nie powiedziała ci wcale, jak się matka nazywała, z domu?
 — Nie powiedziała, powtarzam pani... Jakiż miałabym powód kłamać?
 Garbuska jakby odetchnęła swobodniej.
 — Biedne moje dziecko — rzekła — jestem wzruszona twoim przywiązaniem dla mej córki i nie miałabym nic przeciw temu, ażebyś ją odwiedzała od czasu do czasu, o ileby na to pozwalała pani Gevignot.
 — Mam zamiar dać jej zupełnie wolny dzień raz w miesiąc — rzekła przełożona.
 — To skorzystasz z tego dnia, ażeby go przepędzić przy Helenie...