Strona:PL De Montepin - Potworna matka.pdf/271

 — Ale wrócę przynajmniej na pensję?
 Garbuska dała zaledwie dostrzegalny znak pani Gevignot i odpowiedziała:
 — Naturalnie, powrócisz! Prawdopodobnie interesa potrwają tylko kilka dni... Oto twój kapelusz i okrycie — dodała jędza, wskazując przedmioty, przyniesione przez służące. — Ubierz się prędko. Musimy się śpieszyć na pociąg...
 — Tak odjechać mam! — wyrzekła lękliwie Helena. — Ależ muszę jeszcze zabrać różne potrzebne rzeczy z mego pokoju.
 — To zupełnie niepotrzebne. Mamy tylko kwadrans czasu. Pożegnaj się prędko z panią Gevignot i chodźmy.
 — Widzisz, moje dziecko, że mama się śpieszy bardzo — poparła przełożona, zmuszona kłamać przed nią, chociaż jej się ściskało serce. — Ale bądź spokojna. Zobaczymy się niedługo.
 — Ale Joanna... chciałabym — zaczęła Helena, a łkania tłumiły jej głos.
 Garbuska przerwała jej niecierpliwie:
 — Dosyć tej gadaniny! — krzyknęła ostro. — Bierz okrycie, kapelusz, prędko!
 Helena zrozumiała, że trzeba być posłuszną, ażeby nie wywołać przykrej sceny.
 Powściągnęła się.
 Pani Gevignot przytuliła ją do siebie i szepnęła do ucha:
 — Do widzenia moje dziecko, moje biedne dziecko.
 Młoda dziewczyna nie mogła powściągnąć łez.
 Ucałowała przełożoną i pośpiesznie wyszła z pokoju.
 — Bądź pani, łaskawa rzeczy wysłać mi dziś wieczorem do Paryża — wyrzekła Garbuska — a kiedy przyjedziemy do Paryża, wytłumaczę córce wszystko.
 Po czym dognała Helenę płaczącą.