Strona:PL De Montepin - Potworna matka.pdf/285

 Projekty złowrogie przebiegały jej przez myśli.
 Szła do Józefa Włoski, swego doradcy.
 Młodzieniec, zobaczywszy ją, nie mógł się powstrzymać od okrzyku, zdziwienia.
 — A! — zawołał — to pani jest, bardzo proszę.
 — Tak, ja jestem — odparła wdowa.
 — Cóż panią sprowadza?
 — Przychodzę po radę do pana.
 — Czym mogę służyć?
 — Zaraz się pan dowie — wyjąkała skwapliwie. — Co mi pan doradzał...
 — I cóż?
 — A! rezultaty nie są tak dobre, jak się pan spodziewał.
 — Chodzi o pani córkę?
 — Tak.
 — Zapoznała ją pani z Prosperem?
 — Tak.
 — A ona?
 — Odmawia stanowczo.
 — Uprzedziłem, kochaną panią, że ta odmowa będzie prawdopodobną...
 — Ale ta przeszkoda jest silniejszą, niż sądziłam.
 — O! przeszkody są po to, aby je przełamywać.
 — Czy tak? — Tak, powtarzam to raz jeszcze.
 — Więc największą przeszkodą jest Lucjan Gobert.
 — A pani chce żeby został usunięty?
 — Tak.
 — Jak to pani pojmuje?
 — Dopóki Lucjan Gobert będzie żył, córka moja nie ustąpi... To są jej własne słowa.
 Józef Włosko wlepił w Garbuskę dziwne spojrzenie, gdy jednocześnie uśmiech nieokreślony błąkał się po jego ustach.