Strona:PL De Montepin - Potworna matka.pdf/287

 — A to jak...
 — Bo zażądam.
 — Zażąda pani! A to ciekawe!
 — Zobaczy pan, że zrobię to.
 — Doprawdy?
 — Jestem tego pewna!
 — Zapomina, kochana pani, że to ja ciebie mam w ręku i że to ty jesteś na mojej łasce, że z nas dwojga jedno tylko ma prawo rozkazywać i to ja mianowicie! Dowiodłem tego, pani, stawiając moje warunki.
 — Uczynił to pan i byłam panu posłuszną, teraz kolej na mnie warunki stawiać i to pan będzie teraz posłuszny.
 — Doprawdy, zapytuje się, czyś pani nie zwariowała? — wyrzekł Włosko z uśmiechem drwiącym.
 — I ja siebie pytałam, gdyś pan po raz pierwszy do mnie przyszedł, czyś pan nie zwariował... Kilka wyrazów pańskich wystarczyło, aby mi dowieść, że tak nie jest.
 — Jakże pani może mi tego dowieść?
 — Taki mój zamiar... i dość będzie tylko odwołać się do pańskiej pamięci.
 — Bardzo dobrze... czekam.
 — Zna pan kodeks?
 — Zapewne tak dobrze, jak i jego autorzy....
 — To musi pan umieć na pamięć dwa artykuły, których się nauczyłem, aby je zacytować przed panem dosłownie...
 — Jakie to artykuły?
 — A te:
 Tak samo karani będą, jak sprawcy zbrodni i ich pomocnicy, karani będą tak samo jak wspólnicy zbrodni i ci którzy wiedząc o niej, nie donieśli.
 Dawny dependent mimowolnie pobladł.
 — Tak, artykuły te są mi znane, jak i inne — rzekł. — Ale nie umiem sobie wytłumaczyć, jak pani może je zastosować, bo nie mogłaby pani mnie skarżyć, nie oddająi