Strona:PL De Montepin - Potworna matka.pdf/289

 Julia Tordier wzruszyła ramionami.
 — A któż tu mówi o zabójstwie? Ileż to w Paryżu co dzień spełnia się zbrodni nieznanych i nieściganych przez prawo, bo uważane są za wypadki... Czyż przy pewnej zręczności nie sposób spowodować jednego z takich wypadków?
 Włosko zaczął chodzić zamyślony. Nagle zatrzymał się przed Julią Tordier.
 — Czekam na pańskie postanowienie — rzekła — i będę wdzięczną, gdy się o nim dowiem jak najprędzej.
 Zamiast odpowiedzi, Włosko zagadnął:
 — Czy pewną jest pani, że córka pani wcale nie ustąpi? Że trwać będzie w uporze?
 — Naturalnie, gotowa na wszelkie skandale, gotowa na wszystkie szaleństwa z miłości dla Lucjana Gobert.
 — I sądzi pani, że tylko śmierć Lucjana mogłaby sprowadzić pożądany rezultat?
 — Tak...
 — To się pani myli, a ja oświadczam, że dość byłoby zabić go moralnie.
 — Nie rozumiem pana.
 — Zrozumie pani, zrozumie...
 Józef Włosko wziął z biurka gruby tom, przerzucał w nim karty, wreszcie podał go Garbusce mówiąc:
 — Paragraf 354, 355 i 356. Czytaj pani...
 Julia Tordier przeczytała trzy wskazane jej paragrafy.
 Dziwna radość zabłysła na jej twarzy.
 — Zrozumiała pani teraz? — spytał dawny dependent.
 — Tak.
 — Sądzi pani, że to wystarczy dla zmiażdżenia naszego nieprzyjaciela?
 — Tak.
 — Że wola pani nie napotka oporu?