Strona:PL De Montepin - Potworna matka.pdf/296

niowi i postąpił krok ku niemu.
 — Obecność moja dziwi pana, bo, widzę, stara się pan odgadnąć, kto jestem i czego chcę... Daremnie by się pan silił odgadnąć... Pan mnie nie zna... Nie słyszał pan o mnie i ja też pana widzę dziś po raz pierwszy.
 — A więc?... — wyjąkał Bertinot głosem lękliwym.
 Przyjaciel Prospera Rivet podchwycił.
 — Więc zadowolę pańską naturalną ciekawość... cel mojej wizyty jest bardzo prosty, przybywam z Paryża.
 — Z Paryża! — podchwycił więzień, drgnąwszy.
 — Tak, i chcę z panem pomówić o córce...
 Bertinot, słysząc to, zachwiał się. Twarz jego stała się ponsową i rozpromieniła się radością.
 Widocznie doznał gwałtownego wzruszenia.
 — O córce mojej... o córce! — wyszeptał. — Pan zna moją córkę?... Mówił pan z nią?
 — Wiem tylko, że istnieje — odparł Włosko. — Ale przyjechałem tu z jej powodu.
 — Mój Boże! Czyżby się jej wydarzyło jakie nieszczęście?
 — Co do tego, mogę panu zaręczyć, że przeciwnie.
 — Czy jest wolną?
 Włosko, zupełnie nieświadomy wszystkiego, co dotyczyło Joanny Julii Bertinot, był wielce zakłopotany pytaniem więźnia. Na chybił trafił odpowiedział.
 — Zupełnie wolna.
 Bertinot jak gdyby doznał niezmiernej ulgi, westchnął dwa razy pełną piersią.
 — Siadaj pan... — ciągnął dalej Józef Włosko. — Mamy z sobą do pomówienia... Mam panu zadać kilka pytań.
 Dwie grube łzy wymknęły się z oczu biednego więźnia i zwilżyły policzki.
 — Miałem nadzieję że pan znasz Joannę, przynaj-