Strona:PL De Montepin - Potworna matka.pdf/316

 Julia Tordier wyszła na miasto i Helena sama była w mieszkaniu.
 Obie padły sobie w objęcia.
 — O! moja Joasiu! moja przyjaciółko, moja siostro! — zawołała Helena, pociągając przybyłą do pokoju.
 Córka Piotra Bertinot spojrzała uważnie na drugą córkę Garbuski.
 — Cierpisz pani bardzo... — wyrzekła.
 — O! tak... ja czuję, iż umieram.
 — Więc przeczucia pani nie zawiodły...
 — Tak... grozi mi wielkie niebezpieczeństwo, największe ze wszystkich!...
 — Jakie?
 — Matka chce mnie wydać za mąż.
 — Czy podobna.
 — Ale zanim ten dzień nastąpi, ja umrę!
 Joanna krzyknęła z przerażenia.
 — Nie! nie! — odparła gwałtownie. — Nie! pani nie umrze!
 — Czyż mam inne schronienie, prócz grobu?
 — Alboż to mówić się powinno o grobie w siedemnastym roku życia? — ciągnęła dalej Joanna.
 Po czym dodała:
 — Czy widziała się pani z panną Martą?
 — Nie... — odpowiedziała Helena.
 — A z jej matką?
 — Również się nie widziałam.
 — A z nim... z nim? Z panem Lucjanem?
 — Z nikim!! Opuszczona jestem przez wszystkich! Ty tylko o mnie myślisz, biedna moja Joasiu! Tyś tylko przyszła!
 — Przyszłam, ażeby panience dodać nadziei i odwagi...
 — Odwagi, nie mam jej wcale! Nadzieja, a ona po co?