Strona:PL De Montepin - Potworna matka.pdf/318

 — Tak, ja.
 — Czy panna tu wraca znowu!
 — Nie... Nie bój się o swe miejsce... Chciałabym się widzieć z panną Roncerny.
 — Panienka jest w wielkim pokoju przy jadalni, który przerobiono na pracownię dla rysownika.
 — Jakiego rysownika?
 — A od tego budowniczego pana hrabiego... Pracuje po całych dniach pod kierunkiem panny Marty, nad projektem budowli w parku.
 Joanna nie słuchała dłużej.
 Poszła wprost do wskazanego pokóju.
 Otworzyła drzwi i znalazła się wobec Marty i młodzieńca, którego nie znała wcale.
 Był to Lucjan Gobert.
 Marta, zobaczywszy młodą garbuskę, krzyknęła z radości i pobiegła na jej spotkanie.
 — Joasiu! kochana Joasiu! Jakże się cieszę, że cię widzę! — rzekła żywo, ujmując ją za ręce. — Przynosisz mi wiadomości od Helenki?
 Helenki!....
 Na to imię Lucjan drgnął całym ciałem i wyprostował się, jak gdyby go przebiegł prąd elektryczny.
 Joanna Bertinot, zanim odpowiedziała, spojrzała na młodzieńca.
 Marta zrozumiała to spojrzenie.
 — O! możesz mówić, Joanno! — zawołała. — Pan również jak ja pragnie usłyszeć wiadomości o naszej przyjaciółce, ponieważ ją ubóstwia i jest przez nią kochany...
 — A to pan jest kuzynem panny Heleny? Pan Lucjan Gobert? — wyjąkała Joanna?
 — To on... — odrzekła Marta.
 — O, Boże! bądź błogosławiony — podchwyciło młode dziewczę — że zastaję państwa razem... Właśnie przychodzę wyłącznie dla pana Gobert...