Strona:PL De Montepin - Potworna matka.pdf/335

 — Czy widziałeś Garbuskę? — zapytał piękny komiwojażer, zamknąwszy drzwi.
 — Nie. Przyjechałem dopiero w nocy.
 — To nie wiesz o niczym?
 — O niczym od pięciu dni.
 — No, mój stary, kolego, miałeś rację, żeś już zrobił dla siebie interes ale mój wcale nie jest zrobiony.
 — Siadaj i wytłomacz się.
 — Helena Tordier jest w Paryżu.
 — O tym wiem.
 — Byłem jej przedstawiony.
 — Jako przyszły mąż, i to wiem.
 — A wiesz, jak moja biedna stara i ja zostaliśmy przyjęci przez miłą jej córeczkę?
 — Jak pies w kręglach, naturalnie! To było przewidziane z góry... Ale to dzieciństwo!
 — Ty to nazywasz dzieciństwem!
 — Bez najmniejszej doniosłości... Najzupełniej.
 — Mała nie ustąpi.
 — Cóż znowu!
 — Powiadam ci, że nie ustąpi!... Uparta jak muł... Wiesz, o czym ja myślę?...
 — Nie...
 — O wyrzeczeniu się małżeństwa, o tym, aby mi Julia zrobiła hojny zapis... za który ja odwzajemnię się, jak będę mógł...
 — To byłoby opłakane nieszczęście! — żywo odpowiedział Włosko. — Garbuska odgadłaby, że grałeś komedię, mówiąc o twoich względach na opinię publiczną. Dalej pwiedziałaby sobie, że twoja miłość musi być również taką blagą, jak twa drażliwość i zaczęłaby ci nie dowierzać.
 — Mnie nie chodzi o jej zaufanie, mnie chodzi o jej dochody! — wykrzyknął Prosper cynicznie.
 Były dependent wzruszył ramionami.