Strona:PL De Montepin - Potworna matka.pdf/37

 — I w Luxeuil dom Levilloin nie dał panu żadnego zlecenia?
 — Nie, panie.
 — A to dlaczego?
 — Bo ma jeszcze dosyć zapasów.
 — Doprawdy?
 — Czyżby pan wątpił mojemu słowu?
 Brwi Jerzego Troubleta nasrożyły się surowo. Błyskawica zajaśniała w oczach.
 — Tak, wątpię i to bardzo! — odparł — i to tymbardziej, że z pańskiej winy mógłbym stracić te trzy domy! Komiwojażer zaczerwienił się.
 — Z mojej winy? — powtórzył.
 — Tak, panie. Jeżeli ci trzej kupcy, i to jedni z najdawniejszych klijentów mojego handlu, odmówili panu, to ja panu powiem dlaczego... W Gray stawił się pan u Huberta w takim stanie nietrzeźwym, iż musiał pana czymprędzej wyprowadzić. Ja sam od niego dostałem obstalunek.
 W Versalu zaledwie trzymał się pan na nogach, kiedy poszedł odwiedzić dom Dere.
 Wreszcie w Luxeuil zwymyślał pan czcigodnego pana Levilloin, gdy czynił uwagę, że się nie umie pan zachowywać, po czym pana wyprosił, a mnie doniósł o wszystkim.
 — Więc do czego pan dążysz?
 — Do tego, że muszę się wyrzec pańskich usług.
 — Od tego trzeba było zacząć. Myślisz pan, że ja tylko u pana mogę co zarobić. O, dla mnie interesów nie brak. Proszę obliczyć moje rachunki.
 Troublet zabrał się do liczenia.
 — A, pani Tordier! Właśnie niosę dla pani makaron? — odezwał się głos Julka.
 Usłyszawszy nazwisko pani Tordier, wymówione