Strona:PL De Montepin - Potworna matka.pdf/376

 Potem w toku rozmowy przystąpił do interesu, który go tu sprowadził.
 — Mam do ciebie prośbę — rzekł.
 — Ależ zrobię ci wszystko, co będę mógł — odrzekł skwapliwie pomocnik naczelnika, na którym wiadomość o takim dobrobycie kolegi nie przeszła bez wrażenia.
 — Bardzo mnie obchodzi pewien biedak, skazany — przed piętnastu laty — na dwadzieścia lat więzienia za kradzież...
 — Mów dalej.
 — Ten więzień ma córkę...
 — I założyłbym się, że ładną! — przerwał urzędnik z uśmiechem.
 — To byś przegrał. Biedna istota brzydka jest i ułomna.
 — Cóż dalej?
 — Ta młoda dziewczyna, którą protegowała moja ciotka, zapisodawczyni, przyszła do mnie z prośbą, czy nie mógłbym dopomóc jej ojcu, winnemu bez wątpienia, ale już ukaranemu piętnastoma laty więzienia.
 — Czy chodziłoby o podanie ze strony skazanego o ułaskawienie?
 — Nie zupełnie. Skazaniec sam o nic nie prosi, lecz został przedstawiony do łaski przez dyrektora więzienia, który dał o nim jak najlepszy raport.
 — Czy jesteś tego pewny?
 — Tak. Wiem o tym od samego dyrektora, bo byłem w Nimes, ażeby się dowiedzieć, czy więzień istotnie zasługuje na jakie względy... Słyszałem o nim wyborną opinię. Odkąd został przeniesiony do Nimes, postępowanie jego jest nieposzlakowane i dyrektor zapisał go na listę aresztantów, którzy mogą być ułaskawionymi. Listę ta będzie podana do podpisu Prezydentowi Rzeczypospolitej z okazji uroczystości 14 lipca.