Strona:PL De Montepin - Potworna matka.pdf/395

bladego i zakrwawionego, z przedziurawioną skronią od kuli rewolweru.
 Zmrożona trwogą, myślała:
 — To ja go zabiłabym! Nie, nie mogę dopuścić do jego śmierci!
 W ciągu całych godzin, biedne dziecko szlochało w przystępie prawdziwego przygnębienia.
 Świeca w pokoju, wypaliwszy się zupełnie, zgasła.
 Znalazła się pogrążona w najgłębszych ciemnościach, a myśli jej jeszcze bardziej sposępniały.
 Nareszcie, poddając się znużeniu, zasnęła snem gorączkowym.
 Obudziła się złamana, ściskając konwulsyjnie w ręce list Lucjana.
 Zegar, na kominku stojący, wskazywał wpół do siódmej.
 Helena wyskoczyła z łóżka, ubrała się szybko i, włożywszy list do koperty, schowała go do kieszeni sukni.
 Wzbudzona była, zdenerwowana.
 Bezustannie powtarzała sobie:
 — Co robić?... co robić?...
 Wtem Julia Tordier, po cichu, bez żadnego szmeru, otworzyła drzwi od pokoju.
 — Mleko — rzekła do córki, patrząc na jej twarz zmienioną.
 — Pójdę po nie — wyjąkała Helena.
 — Już powinno tu być!... Spiesz się... Ja przygotuję kawę... a ty pójdziesz po sprawunki... Powiem, co masz kupić. Pan Prosper będzie u nas na śniadaniu... Ja, wracając od krawcowej, kupię resztę.
 Helena, nic nie odpowiedziawszy, wzięła dzbanek do mleka, klucz od mieszkania i wyszła.
 W pięć minut była z powrotem.
 Garbuska dała jej wiele różnych rzeczy do kupienia w sklepach.