Strona:PL De Montepin - Potworna matka.pdf/407

 Wzruszenie, nie dające się uniknąć przy opuszczeniu domu w takich warunkach, nie pozwoliło jej spostrzec, że, wyjmując z kieszeni chustkę, wyrzuciła jakiś papier.
 Papierem tym był list od Lucjana.
 O kilka kroków od domu dziewczęta spotkały się.
 — I cóż? — spytała Joanna.
 — Stało się... Idę...
 — Dokąd panienka idzie teraz?
 — Do kościoła, modlić się, póki nie pójdę do Lucjana...
 — Pisała panienka do matki?
 — Tak.
 — I może z tego listu uwierzyć w samobójstwo?
 — Tak... Uwierzy i ucieszy się!
 — Idźmy więc razem modlić się...
 Helena i Joanna weszły do kościoła św. Eustachego i tu w kaplicy Matki Boskiej uklękły przy ołtarzu Orędowniczki słabych, Pocieszycielki strapionych.
 Modliły się długo.
 Czas biegł.
 Wybiła siódma.
 Zamknąć już miano bramę kościoła.
 Joanna wstała pierwsza i zlekka dotknęła ramienia towarzyszki.
 Helena powstała również.
 — Czuję się silną — wyszeptała. — Czuję nad sobą opiekę...
 — Chodźmy, panienko — rzekła Joanna.
 Wyszły z kościoła, przeszły ulicę dość pustą wieczorem i zapuściły się na skwer Niewiniątek.
 Lucjan już się tu znajdował od godziny, trawiony niepokojem.
 — Czy przyjdzie? — zapytał siebie. — Czy nie zabraknie jej odwagi w ostatniej chwili, lub czy jej nie zatrzyma jaka nieprzewidziana i niepokonalna przeszkoda?