Strona:PL De Montepin - Potworna matka.pdf/423

 — Ależ to za bezcen, w porównaniu z innymi mieszkaniami! Czy wolne?
 — Od dziś, jeżeli nam się podoba.
 — Zadatkowałeś?
 — Tak, i dałem sześć franków olśnionej odźwiernej. Możemy się przenieść za parę godzin.
 — Dziś niepodobna — odparła pani Gobert — do jutra wieczorem nie zdążymy się zapakować... Zamówisz wóz na rzeczy i przeniesiemy się pojutrze.
 — A jak odźwierny tego domu zapyta dokąd? — zauważyła Helena.
 — Z pewnością — rzekł Lucjan. — Lecz ponieważ nie może tego wiedzieć, dam mu adres zmyślony i zastrzegę tragarzom dyskrecję, obiecując im dobry napiwek... Teraz siadajmy do stołu... Zarobiłem na śniadanie i głodny jestem jak wilk.
 — Wszystko gotowe.
 — Po śniadaniu pójdę do willi Petit-Bry, do swego zajęcia u hrabiego de Roncerny. Oznajmię pannie Marcie o tym, co zaszło.
 — O, jakbym chciała ją uściskać!... — wykrzyknęła Helena. — A gdybym tam poszła?
 — Wychodzić stąd byłoby nieopatrznie — podjęła pani Gobert. — Nikt cię nie powinien tu spotkać!
 — Kiedy się już przeprowadzimy, po upływie kilku dni, panna de Roncerny, jeśli będzie chciała zobaczyć się z tobą, to cię odwiedzi na Batignolles.
 Przyznając słuszność ciotce, Helena nie nalegała więcej.
 Śniadanie odbyło się wesoło. Nagle wszyscy troje zadrżeli. U drzwi odezwał się dzwonek.
 — Kto to może być? — pytał Lucjan, wstrząśnięty dreszczem.