Strona:PL De Montepin - Potworna matka.pdf/429

 — Dosyć tego, proszę pana! Tak, syn mój pisał, byłam jego wspólniczką, i życzyłam sobie gorąco wyrwać Helenę spod despotyzmu matki!
 — Proszę pani, to zbrodnia!
 — Zbrodnia!... Uchronić biedne dziecko od nieszczęścia?
 — Nazywa się to, proszę pani, uwiedzeniem małoletniej, a prawo karze takie winy ciężkimi robotami.
 Pani Gobert i Lucjan zachwiali się, jak pod uderzeniem obucha.
 — Ciężkie roboty! — jęknęli oboje.
 — Przyszedłem tu — mówił szef bezpieczeństwa publicznego — z rozkazem aresztowania pana Gobert.
 — Mojego syna! — rzekła matka nieszczęśliwa. — To nie może być prawdą!
 — Prawda, proszę pani... W imię prawa, aresztuję papana, panie Lucjanie Gobert!
 Pani Gobert rzuciła się na syna.
 — Moje dziecko... Moje dziecko chce pan aresztować! — wrzasnęła z okiem, krwią zaszłym, jak lwica, broniąca swoich małych.
 — Posłuszny jestem prawu.
 — Wasze prawo! — odparła pani Gobert — prawo, miotające się na niewinnych!... To niesprawiedliwość, barbarzyństwo; Lucjan żadnej zbrodni nie popełnił!
 W tej chwili rozwarły się drzwi pokoju sypialnego i Helena, blada przerażająco, lecz szczytna postanowieniem, ukazała się na progu.
 — Lucjan żadnej zbrodni nie popełnił — rzekła z ręką, w górę wzniesioną. — Ja wam to mówię, i przysięgam na honor!
 — Obecność pani w mieszkaniu pana Gobert oskarża go — powiedział szef policji.
 — Kłamliwe oskarżenie, unicestwię je zaraz!