Strona:PL De Montepin - Potworna matka.pdf/50

 — A dwa miesiące temu, gdyś się widziała z ojcem, czy był cierpiący?
 — Trochę, proszę pani... ale kiedy mój ojciec nie skarżył się... on się nigdy nie skarży... Ale zastałam go bardzo zmienionego... Wydawał mi się ponurym i zniechęconym.
 — Czy doktora wzywano?
 — Nie, proszę pani...
 — A to dlaczego?
 — Moja matka utrzymywała, że to zbyteczny wydatek i że ojciec nigdy nie był zdrowszym... Ja widziałam jednak, że się myli, mimowolnie może, ale że się myli niezawodnie.
 Helena rozpłakała się.
 Marta i przełożona zamieniły z sobą szybkie spojrzenie.
 — Kochana pieszczoszka! — pomyślała Marta. — Jak tu smutnie mieć złą matkę...
 Pani Gévignot zaś myślała:
 — Biedne dziecko, coby się z nią stało, gdyby ojciec umarł?
 Panna de Roncerny zrozumiała to i zawołała, całując Helenę:
 — No... no.... nie denerwuj się... Może nie jest tak źle... Nie znasz prawdziwego stanu rzeczy...
 — Tak, Heleno, nie smuć się... zapomnij o snach... Masz przed sobą piękną przyszłość i szczęście.
 Córka Garbuski westchnęła, ocierając łzy, i wyjąkała:
 — Szczęście!... Ono chyba już nie dla mnie!
 Po tym w myśli powtórzyła sobie to samo, co poprzednio pani Gévignot także pomyślała:
 — Gdyby ojciec mój umarł, coby się ze mną stało?
 Pani Gévignot podchwyciła.
 — Odwagi, moja pieszczoszko... ona w życiu potrzebna... Ja sama doświadczałam wiele... ale nigdy nie straci-