Strona:PL De Montepin - Potworna matka.pdf/73

 Ganbuska wyrzucała z ust jedne po drugim te ohydne słowa, nachyliwszy się nad chorym i piorunując go nienawistnym wzrokiem.
 Tordier przestraszył się.
 Ręce mu się kurczowo zacisnęły.
 Umysł jego był o tyle przytomny, że mógł sobie zdawać sprawę z tego, co się dzieje.
 W przystępie też rozpaczy zawołał głosem przejmującym:
 — Córko moja... Córko... Broń swego ojca!...
 Na to Garbuska odpowiedziała śmiechem złowrogim:
 — O! możesz wołać córki... nie ma niebezpieczeństwa, ażeby przyszła... Twoja córka jest na pensji, a opuści ją dopiero wtedy, gdy przyjedzie na twój pogrzeb... A kiedy umrzesz, zaraz się jej pozbędę... wydając za mąż, jeżeli znajdzie się kto, co zechce ją wziąć bez posagu... ale tym mężem nie będzie twój siostrzeniec Lucjan Gobert, którego kochasz, a który był tu w przedpokoju i chciał się z tobą widzieć, lecz ja go wyrzuciłam za drzwi.
 Oczy chorego rozszerzyły się niepomiernie.
 — Potworem jesteś! — wyjąkał.
 — Potworem — powtórzyła Garbuska. — To grzecznie, bardzo grzecznie... Ale możesz znieważać mnie, bo mało mnie to obchodzi... Ja trzymam w ręku zemstę... Widzisz tę flaszeczkę... Ona zawiera w sobie lekarstwo, zapisane przez doktora... Podobno sześć łyżeczek mikstury przywrócić mogłoby ci zdrowie. O! ale nic z tego... Patrz!...
 Potem zbliżyła się do kominka, gdzie leżała jeszcze kupka popiołu i, odkorkowawszy flaszeczkę, wylała całą jej zawartość.
 W tejże chwili Jakub Tordier jakby odzyskał nieco sił.
 Wsparł się na łokciach, podniósł się na posłaniu i, od-