Strona:PL De Montepin - Potworna matka.pdf/77

chodzi tu o mego męża... chodzi tu o pana... o pańską przyszłość... Troublet panu podziękował...
 — Powiedział to pani sam — odparł Prosper.
 — To mu szczęścia nie da! — wyszeptała Garbuska, marszcząc brwi, z miną groźną.
 Po czym dodała:
 — Nie masz pan w tej chwili żadnej posady?
 Komiwojażer, bezczelnie kłamiąc, odpowiedział:
 — O! przepraszam, mam trzy czy cztery oferty.
 Garbuska zbladła nieco i spytała:
 — Czy dobre?
 — Tak, jedna nawet jest korzystna.
 — Więc znowu pan chcesz jechać?
 — Tak... trzeba będzie.
 — A kiedy?
 — Jak tylko moi pryncypałowie dadzą mi zlecenie.
 Julią Tordier widocznie miotała złość.
 — Więc jeszcze pan nie masz dosyć tego życia wiecznego tułacza? — zawołała — zawsze w wagonie lub na bryczce, z dala od Paryża... dziś tu... a jutro tam... bez domu, bez rodziny!
 — O! naturalnie i ja bym wołał życie inne! — odrzekł Prosper obłudnie — tym bardziej, że mam zamiłowanie do życia domowego!
 — Więc dlaczego pan nie chcesz zmienić trybu życia?
 — Bo to niemożliwe.
 — A gdzież przeszkoda? Przyjaciele pańscy mogliby panu dopomóc.
 Prosper wzruszył ramionami.
 — Przyjaciele! — wyszeptał tonem komedianckim, rozumiał bowiem wybornie, do czego Garbuska zmierza. — Alboż ja ich mam?...
 — Masz ich pan.
 — Kogóż?
 — Przede wszystkim mnie!