Strona:PL De Montepin - Potworna matka.pdf/85

tego pewna, wzywa mnie, i jeżeli stan jego tak jest rozpaczliwy, jak to utrzymują, chcę otrzymać przynajmniej jego ostatni pocałunek i jego ostatnie westchnienie.
 — Ależ to projekt nierozsądny, moja droga! — zawołała Marta przerażona.
 — O! nic mnie nie odwiedzie od wykonania go, jeżeli zechcę!
 — Ależ pomyśl tylko?... opuścić pensie, sama, w nocy!...
 — Czemu nie?
 — Ależ twoja matka!...
 — Cóż moja matka?
 — Pomyśl tylko, jak gniewać się będzie, gdy cię zobaczy, przybywającą tak niespodziewanie. Na jaką brutalność, na jaką wściekłość, ty się wtenczas narazisz!
 — To już mnie mało obchodzi! i to mnie nie powstrzyma! — odparła żywo Helena! — Wszak mówisz, mi często, Marto, że jesteś moją przyjaciółką, czyż prawdziwą przyjaciółką.
 — Spodziewam się, że o tym nie wątpisz?
 — To daj mi tego dowód.
 — Jaki?
 — Przyrzecz mi, że zrobisz to, o co cię poproszę.
 — Ależ nie wiem o co chodzi.
 — Więc wahasz się?
 — O! nie, nie waham się! Ty nie możesz wymagać nic złego... Uczynię, co zechcesz. O cóż ci idzie?
 — Dopomóż mi do wyjścia z pensji.
 — Więc obstajesz przy swoim?
 — Tak. Za jaką bądź cenę dowiedzieć się chcę, co się dzieje na ulicy Anbry... To moje prawo, to mój obowiązek!...
 — Przyrzekłam... Więc dotrzymam przyrzeczenia... o tyle przynajmniej, o ile to zależeć będzie ode mnie... Jakże mogę ci dopomóc?