Strona:PL De Montepin - Potworna matka.pdf/90

 — Tordier umarł! — zawołał. — Cóż znowu! To niemożliwe.
 — A jednak, na nieszczęście, to zupełna prawda.
 Mówiąc to, jędza tarła dalej oczy, ażeby przynajmniej zaczerwienić powieki.
 — Ta śmierć nagła bardzo mnie dziwi — podchwycił lekarz. — Z rana nic jej nie zapowiadało... Czy pani dała lekarstwo?
 — Dałam, doktorze!...
 — Sześć łyżek?...
 — Tak, doktorze.
 — Niech mnie pani zaprowadzi do nieboszczyka.
 Garbuska poszła naprzód.
 Strach ją dziwny ogarnął.
 To przybycie doktora o tak późnej porze, tak niespodziewanie, to rozpoczęcie przez niego jakby śledztwa, nic dobrego jej nie wróżyło.
 Gdy doktór znalazł się w znanym już nam pokoju Jakuba Tordier, gdzie tenże leżał teraz nieruchomy na łóżku, przede wszystkim zbliżył się do nieboszczyka, rozpiął mu koszulę i zaczął bacznie się wpatrywać w tę twarz, już całkiem obumarłą.
 — To dziwne, to bardzo dziwne! — mówił do siebie, jak gdyby nie zważał wcale na obecność Garbuski.
 Potem nagle się do niej zwrócił:
 — Gdzież flaszka od lekarstwa?
 I patrzył na nią wzrokiem badawczym.
 Pod siłą tego spojrzenia, jakby sięgającego do głębi duszy i tam czytającego i rozpoznającego wszelkie jej tajniki, wdowa spuściła oczy.
 Doktór pochwycił ją za rękę.
 Dreszcz wstrząsnął całym bezkształtnym ciałem tej kobiety.
 — Gdzie jest butelka? — powtórzył zapytanie.
 Garbuska, jakby zamagnetyzowana, podeszła do ko-