Strona:PL De Montepin - Potworna matka.pdf/97

córka Jakuba Tordier myślała długo, jakie następstwa mieć może jej ucieczka z pensji.
 Co powie matka, gdy ją zobaczy tak niespodziewanie?
 Jakimi wyrzutami ją obsypie?
 Jakimi obelgami?
 Jak wywrze na niej swój gniew?
 Z taką kobietą, jak Garbuska, wszystkiego można się było spodziewać.
 Helena, jak wiemy, pomimo zalet swego serca, i to zalet cennych i rzadkich, doświadczać nie mogła dla swej matki uczucia dziecięcego.
 Ta matka przejmowała ją zgrozą, i tylko zgrozą.
 Ale uczucie niezmierzone, jakie Helena miała dla swego ojca, odpędzało wszelkie obawy od jej duszy, przynajmniej chwilowo.
 Czuła się silną i gotową zmierzyć się ze wszystkim.
 — Choćby matka miała mnie zabić — mówiła do siebie — chcę zobaczyć ojca.
 I przyśpieszała kroków, tak, że raczej biegła już, aniżeli szła.
 W dwadzieścia minut już znajdowała się na skwerze św. Jakuba.
 Teraz już tylko pięć minut drogi oddzielało ją od domu rodziców.
 Zapuściła się na bulwar Sewastopolski i wkrótce przybyła na ulicę Anbry.
 Trzy minuty przedtem Julia Tordier, jej matka, również szła tą ulicą i bulwarem, ścigając swą ofiarę.
 Im bardziej Helena zbliżała się do mieszkania ojcowskiego, tym serce biło jej silniej.
 Myśl zobaczenia się z matką przejmowała ją teraz wielką, niewymowną zgrozą.
 Ale dodawała sobie odwagi.
 — Pójdę! pójdę! — mówiła do siebie, powtarzając