Strona:PL De Montepin - Zbrodnia porucznika.pdf/125

 — Słuchaj, dziecko moje, czy ty masz do mnie zaufanie?
 — Mniej więcej....
 — To nie dosyć! Czy ty mi ufasz zupełnie?
 — A więc, tak.
 — Czy zechcesz w ręce moje złożyć pełnomocnictwo i przyjąć mnie za medyatora między ojcem twoim a tobą?... Czy zechcesz powierzyć mi całą tę sprawę i doprowadzić rzecz do zupełnego i szybkiego pojednania?...
 — Czy sądzisz, że zdołasz doprowadzić do tego?
 — Spodziewam się.
 — A godność moja nie będzie temi pertraktacjami w niczem skompromitowaną?
 Jerzy miał serdeczną ochotę wybuchnąć głośnym śmiechem prosto w nos śmiesznego smarkacza, prawiącego o swej godności, ale powstrzymał się i odpowiedział:
 — Bynajmniej, w niczem....
 — Nie każą mi czasem wracać do Paryża?
 — Przyrzekam ci to.
 — Przez czas zaś trwania negocyacyj, co mam robić?
 — Pozostaniesz tu ze mną.
 — A jeśli ci się nie uda pogodzenie?... Jeśli ojciec mój nie zechce słyszeć o niczem, czy wówczas dopomożesz mi do urzeczywistnienia mego zamiaru i wyjechania do Włoch?...
 — Owszem.
 — Z pewnością?...
 — Mój drogi Gontranie, zapamiętaj to sobie, że moje jedno słowo znaczy więcej niż przysięgi i zaklęcia bardzo wielu ludzi....
 — Dobrze więc... Ależ do tej chwili ja nie mogę pozostawać tak absolutnie bez grosza... — przerwał młody chłopak, którego kieszeń straszliwie lękała się próżni.
 — Pożyczę ci tysiąc franków, pod jednym wszakże warunkiem....
 — Jakimż to?
 — Tym, aby generał nigdy nic o tem nie wiedział.
 — A! — zawołał Gontran, śmiejąc się, — otóż to warunek, który mi się bardzo podoba i który akceptuję z całego serca....
 — W takim razie zgadzamy się z sobą?
 — Najzupełniej.
 — We wszystkich punktach?...
 — We wszystkich.
 — Daj mi więc rękę i licz na mnie....
 Gontran wyciągnął rękę i położył ją na wyciągniętej dłoni Jerzego.
 — Skoro więc jesteś tak uprzejmym i dobrym, — rzekł po chwili, — nie wiem dla czego nie miałbym powiedzieć ci zaraz rzeczy, która z pewnością bardzo cię uszczęśliwi....
 — A ta rzecz?... — spytał Jerzy z instynktownem wzruszeniem i trwogą.
 — To to, że znam ładną dziewczynę, którą i ty znasz również, noszącą imię Dianny de Presles, która dla niejakiego Jerzego Herbert ma w sercu uczucie, nie mające nic wspólnego z obojętnością....
 — Co ty mówisz?... — wyszeptał Jerzy. — Co ty mówisz, Gontranie?... Twoja siostra....
 — No i cóż! moja siotra jest taką samą jak inne córy Ewy.... Ma serce, a ma je na to, aby go