Strona:PL Doyle - Dolina trwogi.pdf/138

 — Masz, zdaje się, dobre nerwy. Nie przeląkłeś się mojego pistoletu.
 — Nie ja byłem w niebezpieczeństwie.
 — Któż zatem?
 — Pan, panie radco. — Mc Murdo wyciągnął pistolet z odwiedzionym kurkiem z bocznej kieszeni kurtki. — Mierzyłem do pana przez cały czas. Sądzę, że strzał mój padłby równocześnie z pańskim.
 Mc Ginty zaczerwienił się z gniewu, a potem wybuchnął śmiechem.
 — No! — rzekł. — Sądzę, że Loża będzie z ciebie dumną... Czego chcesz, u djabła! Czyż nie mogę mówić z nikim sam na sam nawet przez pięć minut, aby mi ktoś nie przerwał?
 Kelner stał skonfundowany.
 — Przykro mi, panie radco, ale to Mr. Ted Baldwin. Mówi, że chce się z panem widzieć w tej chwili.
 Wiadomość ta była niepotrzebną, gdyż przez ramię służącego wyglądała wzburzona, okrutna twarz samego Baldwina. Odsunął kelnera na bok i zamknął za nim drzwi.
 — A więc — rzekł, obrzucając M’ca Murdo spojrzeniem pełnem wściekłości — jesteś tu pierwszy i chcę panu coś powiedzieć, panie radco, o tym człowieku.
 — Mów pan zatem przy mnie, — zawołał Mc Murdo.
 — Powiem kiedy mi się będzie podobało i gdzie zechcę.
 — Cicho, cicho! — rzekł Mc. Ginty, wstając z beczki. To niepotrzebne. Mamy nowego brata, Baldwin i nie możemy witać go w taki sposób. Daj mu rękę, człowieku!