Strona:PL Dumas - Anioł Pitoux T1-2.djvu/100

 Logika Pitoux, nie będącą wcale odmienną od logiki ojca Fortiera, przekonała i wzruszyła prawie dzierżawcę.
 — Nie mam czasu rozczulać się nad twoim losem — orzekł — zrób jeszcze wysiłek i wdrap się na Cadeta.
 — Ależ — zauważył Pitoux — padnie on pod tym podwójnym ciężarem.
 — Za pół godzinki najwyżej, będziemy u ojca Lefranca.
 — Kochany panie Billot, zdaje mi się — powiedział Pitoux, że to zupełnie niepotrzebne, abym i ja tam jechał.
 — Dlaczego?
 — Bo pan potrzebuje jechać do Dammartin, ale nie ja.
 — Tak, ale potrzebuję, abyś jechał ze mną do Paryża. W Paryżu będziesz mi potrzebny. Masz silne pięście, a tam będzie ich nam potrzeba.
 — A! a! — zawołał Pitoux, wcale nie zachwycony tą perspektywą — czy tak pan sądzisz?
 I oparł się o Cadeta, a dzierżawca wciągał go nań jak worek z mąką.
 Poczciwy dzierżawca ruszył w dalszą drogę, i tak dobrze używał cugli, kolan i ostróg, że jak obiecał — w niecałe pół godziny stanęli w Dammartin.
 Wjechał do miasta przez małą, dobrze mu znaną uliczkę.
 Skierował do domu ojca Lefranca i, zostawiwszy Pitoux i Cadeta na podwórzu — sam wbiegł do kuchni, gdzie zastał gospodarza, który wybierając się objechać pola, zapinał kamasze.
 — Prędko, prędko, bracie! — zawołał Billot, zanim Lefranc miał czas wyjść z podziwienia — daj mi najsilniejszego z twoich koni..
 — A więc Margot — odpowiedział ojciec Lefranc, jest właśnie osiodłana, bo chciałem sam jechać konno.
 — Niech będzie Margot, uprzedzam cię tylko, że mogę ją zmarnować.
 — Zmarnować Margot?... I dlaczegóż to?
 — Bo muszę być koniecznie dziś wieczór w Paryżu — odparł Bllot ponuro.
 I zrobił znaczący ruch.
 — Zmarnuj zatem Margot, — powiedział ojciec Lefranc — dasz mi za nią Cadeta.
 — Dobrze.
 I szklankę wina.