Strona:PL Dumas - Anioł Pitoux T1-2.djvu/161

 — Cierpliwości — rzekł. Tak, rozumiem, ty jesteś tłusty i wyglądasz na zagrodnika wiejskiego.
 — Bo też nim jestem — rzekł Billot.
 — Rozumiem tedy, że możesz mówić o cierpliwości; jadłeś zawsze dobrze. Ale spojrzyj po za siebie na te szkielety, które nas otaczają, spojrzyj na wyschłe ciała, na policzki zapadłe, na dziury w odzieży i zapytaj ich, czy mogą myśleć o cierpliwości?
 — Dobrze mówi ten jegomość, ale ja się go boję — rzekł Pitoux.
 — A ja się go nie boję — odrzekł Billot.
 I zwracając się do tego człowieka:
 — Tak, cierpliwości — powiedział ale tylko na kwadrans, nie dłużej.
 — O!... — odezwał się ów człowiek z uśmiechem — kwadrans!... no to istotnie niezadługo; a cóż uczynisz przez kwadrans?
 — Za kwadrans obejrzę Bastylję, dowiem się, jaką ma załogę, jakie są zamiary jej komendanta, słowem, dowiem się, którędy tam droga prowadzi.
 — Tak, bylebyś znalazł drogę, którą możnaby wyjść.
 — Jeżeli sam nie wyjdę stamtąd, znajdzie się ktoś, co mnie wyprowadzi.
 — Kto taki?...
 — Gonchon, Mirabeau ludowy.
 Człowiek drgnął, oczy jego cisnęły błyskawice.
 — Znasz go? — zapytał.
 — Nie.
 — Więc jakże?...
 — Poznam go, powiedziano mi bowiem, że każdy na placu Bastylji go wskaże: ty jesteś na placu Bastylji, zaprowadź mnie do niego.
 — Czego chcesz od Gochona?...
 — Chcę mu wręczyć ten papier.
 — Od kogo?...
 — Od doktora Marata.
 — Od Marata!... ty znasz Marata?... — zawołał człowiek.
 — W tej chwili z nim się rozstałem.
 — Gdzie?...
 — W ratuszu.
 — Cóż on tam robi?...