Strona:PL Dumas - Anioł Pitoux T1-2.djvu/212

z cery matowej przeszła w bladość, głowa się pochyliła tak, jakby szyja nie miała siły jej utrzymać.
 Bolesne westchnienie wydobyła się z piersi, a potem żywy rumieniec okrył jego lica.
 Potrząsnął głową i uśmiechnął się.
 — A!... to ty, Pitoux — rzekł. — Prawda, chciałem się z tobą widzieć.
 Po tem wpatrując się w niego, spytał:
 — Więc biłeś się?...
 — O!... i jak przystoi na porządnego człowieka!... — rzekł Billot.
 — Czemuście mnie ze sobą nie zabrali? — odezwał się Sebastjan tonem wyrzutu — jabym się bił także, przynajmniej i ja zrobiłbym coś dla mojego ojca.
 — Sebastjanie — rzekł Gilbert, podchodząc zkolei i przyciskając głowę syna do serca — możesz dla ojca uczynić daleko więcej, aniżeli bić się za niego; możesz słuchać rad jego, postępować według nich, stać się człowiekiem znakomitym.
 — Jak ty, ojcze, nieprawdaż — rzekł chłopiec z dumą. — O!... do tego wzdycham.
 — Sebastjanie — rzekł doktór — teraz kiedyś uściskał i podziękował Billotowi i Pitoux, tym naszym dobrym przyjacielom, może pójdziesz na chwilę pogadać ze mną w ogrodzie?...
 — Z rozkoszą, ojcze. Dwa tylko czy trzy razy w życiu mogłem być z tobą sam na sam, a chwile te z wszystkiemi szczegółami przytomne są mej pamięci.
 — Czy pozwolisz, księże profesorze? — zapytał Gilbert.
 — I owszem.
 — Billot, Pitoux, moi przyjaciele, może zechcecie coś zjeść?...
 — O i bardzo — rzekł Billot — ja nic nie jadłem od rana, a zdaje mi się, że Pitoux jest również na czczo jak i ja.
 — Przepraszam — rzekł Pitoux — zjadłem bułkę i parę kiełbasek, na chwilę przed wydobyciem was z wody, ale po kąpieli jeść się chce...
 — To chodźcie do refektarza rzekł ksiądz Berardier — tam wam dadzą obiad.
 — E!... — skrzywił się Pitoux.