Strona:PL Dumas - Anioł Pitoux T1-2.djvu/26

 — Czy zdatne do jedzenia! — powtórzył Pitoux. — Pewno, że zdatne, toćto maszki i drozdy przecież.
 — A gdzieżeś je ukradł?...
 — Nie ukradłem, ale poprostu złapałem.
 — Na bagnie.
 — Co to jest bagno?
 Pitoux spojrzał, mocno zdziwiony, na ciotkę. Nie mógł wierzyć, aby mogło być na świecie tak głupie stworzenie, któreby nie wiedziało — co to bagno.
 — Co to bagno? — powtórzył. — No bagno, to jest bagno.
 — Tak, ale ja nie wiem, co to takiego.
 Ponieważ Pitoux bardzo był względny na wszelkie nieświadomości, objaśnił zatem:.
 — Bagno, jestto błoto w lesie, dokoła którego obsadza się gałązki z lepem; gdy ptaki pić przychodzą, na to się łapią i kwita.
 — Na co się łapią?
 — Na lep.
 — Aha! rzekła ciotka Aniela — teraz to rozumiem, ale skądżeś wziął pieniędzy na to?
 — Pieniędzy? — zawołał zdziwiony Pitoux, że go posądzano o posiadanie mamony — pieniędzy ciotko Anielo?
 — Tak.
 — Nikt mi nie dawał żadnych pieniędzy...
 — Za co żeś kupił lepu?
 — Sam go zrobiłem.
 — A gałązki?
 — Także sam zrobiłem...
 — A zatem te ptaki...
 — Co takiego, te ptaki?
 — Nic cię nie kosztują?
 — Oprócz fatygi nachylania się po nich...
 — Często można chodzić na te bagna?
 — Codzień chociażby.
 — No to dobrze.
 — Można, ale nie trzeba...
 — Nie trzeba... czego?
 — Chhodzić tam codziennie.
 — Z jakiej przyczyny?
 — Bo to rujnuje.
 — Rujnuje? kogo rujnuje?...