Strona:PL Dumas - Anioł Pitoux T1-2.djvu/286

 Siedzieli obok siebie. Dotykali się, a jednak rozdzielała ich przestrzeń ogromna, myśl o przyszłości.
 Królowa powróciła pierwsza do przedmiotu rozmowy, ale nie odrazu. Spojrzała bystro na hrabiego i rzekła:
 — Ostatnie słowo jeszcze co do nas; a powiedz mi wszystko, panie, wszystko, rozumiesz? wszystko!
 — Słucham, Najjaśniejsza Pani.
 — Czy przysięgniesz mi pan, że przybyłeś tu tylko dla mnie?
 — Wasza Królewska Mość wątpi?
 — Czy przysięgniesz pan, że pani de Charny nie pisała do ciebie?
 — Ona?
 — Posłuchaj pan: wiem, że chciała pisać, wiem, że miała jakieś projekty... Przysięgnij mi, hrabio, że przybyłeś tu nie dla niej.
 W tej chwili zapukano zlekka do drzwi.
 — Proszę wejść — rzekła królowa.
 Ukazała się pokojówka.
 — Najjaśniejsza Pani — rzekła — Jego Królewska Mość już jest po wieczerzy.
 Hrabia spojrzał na Marję Antoninę zdziwiony.
 — Więc co? — odezwała się, zżymając ramionami — cóż w tem dziwnego? Czyż to Jego Królewska Mość nie ma wieczerzać?
 Olivier zmarszczył brwi.
 — Powiedz Najjaśniejszemu Panu — odparła królowa, nie ruszając się z miejsca — że słucham nowin z Paryża, i że mu ich udzielę, skoro tylko wysłucham.
 Potem, zwracając się do Oliviera, rzekła:
 — Mówmy dalej; gdy król zjadł kolację, musi przecie ją strawić.