Strona:PL Dumas - Anioł Pitoux T1-2.djvu/397

ROZDZIAŁ IX

POWRÓT

 Noc nadeszła, prowadząc za sobą szereg nowych obaw i ponurych przywidzeń, gdy pod pałacem ozwały się okrzyki.
 Królowa zadrżała i otworzyła najbliższe okno. Prawie w tej samej chwili słudzy uniesieni radością, weszli do komnaty Jej Królewskiej Mości wołając:
 — Kurjer, Najjaśniejsza Pani! kurjer!
 W trzy minuty potem jakiś huzar wpadł do przedpokoju.
 Był to porucznik, wyprawiony przez pana de Charny. Przybywał z Sevres galopem.
 — A król? — spytała królowa.
 — Jego Królewska Mość będzie tu za kwadrans — odpowiedział oficer, a zaledwie mógł mówić.
 — Zdrów i cały?
 — Zdrów, cały i uśmiechnięty, Najjaśniejsza Pani.
 — Widziałeś go pan, nieprawdaż?
 — Nie, Najjaśniejsza Pani, ale pan de Charny mówił mi to, gdy wysyłał.
 Na to imię, królowa znowu zadrżała. Los króla łączył się z tem imieniem...
 — Dziękuję panu; odpocznij — rzekła do szlachcica.
 Młodzieniec skłonił się i wyszedł.
 Królowa, biorąc dzieci za ręce, udała się ku wielkiemu tarasowi, na którym stali już słudzy i dworzanie.
 Przenikliwe oko królowej ujrzało na pierwszym stopniu, młodą kobietę w bieli, łokciami opartą o kamienną balustradę i zagłębiającą wzrok w ciemności nocy.