Strona:PL Dumas - Anioł Pitoux T1-2.djvu/455

 — Najjaśniejsza Pani — szepcze głos jakiś, do ucha — zostań tu, błagam cię pozostań tutaj.
 To Charny.
 — Jakto — pyta królowa — nie jesteś pan na dole z tymi panami?
 — Idę stamtąd, Najjaśniejsza Pani; panuje tam egzaltacja, która zaszkodzić może Waszej Królewskiej Mości więcej niż przypuszczamy.
 Marja Antonina była w usposobieniu kapryśnem; chciała się sprzeciwiać hrabiemu de Charny. Rzuciła nań spojrzenie pogardliwe i chciała mu coś niemiłego odpowiedzieć, ale ją powstrzymał.
 — Łaski! — rzekł — Najjaśniejsza Pani, czekaj na króla!
 Chciał zyskać na czasie.
 — Król! król! — zawołało kilka głosów. Jego Królewska Mość powraca z polowania.
 Tak było istotnie.
 Marja Antonina wybiegła an spotkanie małżonka, idącego w butach grubych i zakurzonych.
 — Najjaśniejszy Panie! — rzecze — widok godny króla Francji. Chodź tam! chodź!...
 I wzięła go za rękę i pociągnęła nie zważając na hrabiego de Charny, który z gniewu wpijał sobie paznogcie w ciało.
 Szła z synem po lewej stronie, dworzanie ją poprzedzali. Dotarła do sali Opery, gdy po raz dwudziesty szklanki wypróżniano z okrzykiem: Niech żyje król! Niech żyje królowa!