Strona:PL Dumas - Anioł Pitoux T1-2.djvu/470

ROZDZIAŁ XX

GENERAŁ MAILLARD

 Była to rzeczywista armja, ta siła, nad którą Maillard kierunek otrzymał.
 Armaty coprawda miała bez kółek i łożysk, ale umieściła je na wózkach.
 Miała karabiny bez kurków i zapałów, ale z bagnetami.
 Miała wiele innej broni, bardzo lichej, ale broń to zawsze była.
 Proch nosiła w chustkach, czepkach i kieszeniach, a pośród żyjących tych ładownic przechadzali się artylerzyści z zapalonemi lontami.
 Cud to prawdziwy, że cała ta armja nie wyleciała w powietrze w czasie pochodu.
 Maillard rzutem oka ocenił usposobienie wojsk swoich. Przekonał się, że nie jest w jego mocy utrzymać tę siłę w Paryżu, że trzeba ją poprowadzić na Wersal i zapobiec złemu, któreby uczynić mogła. Maillard spełni to trudne i bohaterskie zarazem zadanie. Przedewszystkiem bierze bęben z szyi dziewczyny.
 Umierająca z głodu, osuwa się ona wdłuż muru i pada głową na słupek.
 Twarde to posłanie... to łoże głodu.
 Maillard pyta o nazwisko nieznajomej. Nazywa się Magdalena Chambry. Rzeźbiła z drzewa dla kościołów. Ale któż myśli teraz o upiększaniu kościołów rzeźbą i bareliefem, arcydziełami wieku XV?... Umierając z głodu, została kwiaciarką w Palais-Royal.
 Ale kto kupuje kwiaty, kiedy na chleb pieniędzy nie ma?... Kwiaty, błyszczące gwiazdy pokoju i obfitości, więdną za powiewem burz rewolucyjnych.