Strona:PL Dumas - Anioł Pitoux T1-2.djvu/474

krzyki: Do Wersalu!... do Wersalu!... zupełnie zagłuszają.
 Nagle inny krzyk słyszeć się dał od strony ulicy Vannerie. To Bailly ciągnie do ratusza.
 Na widok Baillego wzmagają się wołania: Chleba! chleba! Do Wersalu! do Wersalu!
 Lafayette idzie pieszo pośród tłumu i czuje, że go fala pochłonie.
 Przedziera się do swego konia z pośpiechem rozbitka, przedzierającego się do skały.
 Dostaje się i wskakuje na siodło, ale droga do ratusza jest przecięta. Mur żywy wyrósł w tem miejscu.
 — Do kata! generale — wołają ludzie mur stanowiący — zostań pan z nami.
 — Jednocześnie wrzeszczą wszyscy: do Wersalu! do Wersalu!
 Lafayette waha się chwilę. Idąc do Wersalu, może się, zapewne, stać użyteczny królowi, ale czy będzie panem tłuszczy, która go popycha? Czy opanuje te fale, z któremi walczy dla własnego ocalenia?
 Nagle człowiek jakiś wychodzi z ratusza, przebija tłum i dociera z listem w ręku do Lafayetta.
 To niezmordowany Billot.
 — Oto, generale — rzecze — od Trzystu!
 Tak nazywano wyborców.
 Lafayette złamał pieczątkę i chciał przeczytać list po cichu, ale dwadzieścia tysięcy głosów zawołało:
 — Głośno! głośno!...
 Lafayette zmuszony był czytać głośno. Daje znak aby się uciszono. W tej chwili, jakby cudem, po okropnej gwarze cichość następuje. Słuchają, nie tracąc ani jednego słowa — listu następującego:
 „Rozważywszy okoliczności i życzenia ludu, oraz przedstawienie pana głównodowodzącego, upoważniamy go, a nawet mu rozkazujemy, aby poszedł do Wersalu.
 Biedny Lafayette nie przedstawiał nic panom wyborcom, którzy chętnie całą odpowiedzialność na jego barki zwalali.
 Ale lud, z którego życzeniami zgadzało się to przedstawienie komendanta, krzyknął: Niech żyje Lafayette!
 Wtedy Lafayette zbladł i powtórzył zkolei: do Wersalu!