Strona:PL Dumas - Dwadzieścia lat później.djvu/238

 — I to przy pomocy jednego a czterdziestu sposobów Waszej książęcej mości?...
 — A tak — odparł książę.
 — Wasza książęca mość — odezwał się La Ramée — ponieważ jesteśmy tak w trakcie wynurzeń, niech też usłyszę, jaki jest choć jeden z tych czterdziestu sposobów, wymyślonych przez księcia?...
 — I owszem — odrzekł książę. — Grimaud, podaj mi pasztet.
 — Słucham — wyrzekł La Ramée, poruszając się na fotelu, podnosząc kieliszek i mrużąc oko, ażeby popatrzeć na zachodzące słońce przez płyn rubinowy, w nim zawarty.
 Książę rzucił spojrzenie na zegar. Dziesięć minut jeszcze, a wydzwoni siódmą.
 Grimaud postawił pasztet przed księciem, który wziął nóż srebrny dla podniesienia pokrywy; lecz la Ramée, bojąc się, ażeby pięknego przysmaku nie popsuć, podał mu nóż swój o klindze żelaznej.
 — Dziękuję, La Ramée — odrzekł książę, biorąc nóż.
 — I cóż Wasza książęca mość, a ten czterdziesty sposób?
 — Czy mam ci wyjawić — podchwycił książę — ten właśnie, na jaki liczyłem najbardziej i jakiego postanowiłem przed innemi użyć?...
 — O, tak... proszę o niego — rzekł la Ramée.
 — A więc — rzekł książę, przygniatając pasztet ręką, a drugą opisując półkole nożem — miałem nadzieję przedewszystkiem dostać na strażnika takiego dzielnego chłopaka, jak ty, La Ramée.
 — To go Wasza książęca mość ma — odrzekł La Ramée. — Cóż dalej?...
 — To też sobie tego winszuję.
 La Ramée skrzywił się.
 — Mówiłem sobie — ciągnął dalej książę — że, gdybym miał przy sobie takiego poczciwego chłopca, jak La Ramée, postarałbym się polecić mu przez swego przyjaciela, z którym nie znałby moich stosunków, jakiego człowieka, oddanego mu zupełnie, z którym mógłbym się porozumieć, dla przygotowania ucieczki.
 — No i cóż?... — rzekł La Ramée — nieźle pomyślane.
 — Nieprawdaż?... — podchwycił książę — byłby to