Strona:PL Dumas - Dwadzieścia lat później.djvu/395

 — Czy stosunek twój przyjazny trwa jeszcze z panami Pothasem i Aramisem?
 — Milordzie, dodaj jaszcze i d‘Artagnana. Dziś, jak dawniej, jesteśmy czterema wiernymi przyjaciółmi, lecz, gdy idzie o pomoc kardynałowi, lub walkę przeciw niemu, czy o to, ażeby być mazarińczykiem lub frondystą, dwóch nas jest tylko.
 — Czy Aramis jest z d‘Artagnanem? — zagadnął lord Winter.
 — Nie — odparł Athos — pan Aramis zaszczyca mnie podzielaniem moich przekonań.
 — A mógłbyś, hrabio, odnowić naszą znajomość z tym przyjacielem tak miłym i dowcipnym?
 — Bezwątpienia, skoro ci to przyjemność zrobić może.
 — Czy naszła w mim jaka zmiana?
 — Przywdział suknię duchowną tylko.
 — Przestraszasz mnie pan — stan jego duchowny skłania mnie do zrzeczenia się wszelkich przedsięwzięć.
 — Przeciwnie — rzekł Athos z uśmiechem — on jest dziś muszkieterem bardziej, niż kiedykolwiek! Może chcesz, milordzie, bym posłał po niego Raula?
 — Nie, hrabio, dziękuję! Lecz, jeżeli z takiem przekonaniem ręczysz mi za niego, czy możesz zobowiązać się przyprowadzić mi go jutro o dziesiątej na most du Loniore?
 — A! masz pojedynek — rzekł z uśmiechem Athos.
 — Tak, hrabio, jeden z najpiękniejszych, pojedynek, od którego i ty się nie usuniesz, jak się spodziewam.
 — Dokąd pójdziemy stamtąd, milordzie?
 — Do Jej wysokości królowej Anglji, która poleciła mi, by was jej przedstawić.
 — Więc Jej wysokość mnie zina?
 — Ja znam cię, hrabio.
 — Zagadka to — odezwał się Athos — lecz mniejsza, skoro ty posiadasz jej rozwiązanie, to mi zupełnie wystarcza. Milordzie, czy zrobisz mi zaszczyt pozostania u mnie na kolacji?
 — Dziękuję, hrabio, muszę się przyznać, że odwiedziny tego młodego człowieka odjęły mi apetyt i prawdopodobnie snu mnie pozbawią. Co on tu robi w Paryżu? Wszak nie przvbył dla spotkania się ze mną, bo o podróży mojej