Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/541

nieważ panna Regina de Lamothe-Houdan ma dopiero siedmnaście... to porachujże sam.
 — Czy pewnym tego jesteś, stryju? zapytał młodzieniec z głową spuszczoną i jak gdyby spiorunowany.
 — Zapytaj się samej Reginy.
 — Żegnam cię, stryju! zawołał Petrus wstając.
 — Dlaczego mnie żegnasz?
 — Pójdę do niej i muszę się dowiedzieć...
 — Później dowiesz się jeszcze lepiej! Zrób mi tę przyjemność i siadaj na miejscu.
 — Ależ stryju...
 — Nie ma już stryja, skoro synowiec jest niewdzięczny.
 — Ja, niewdzięczny?
 — Zapewne, że niewdzięczny! Niewdzięczny tylko synowiec opuszcza stryja na początku mozolnego trawienia, zamiast podać mu kieliszek kuirasao, któryby trawienie to ułatwił... Poczęstuj swego stryja kieliszkiem kuirasao, Petrusie.
 Młodzieniec opuścił obie ręce.
 — O, stryju! wyrzekł zcicha, możeszże żartować z taką boleścią, jak moja!
 — Czy znasz powieść o włóczni Achilesowej?
 — Nie, stryju.
 — Jakto! Takież to ukształcenie dał ci ten korsarz twój ojciec? Nie kazał cię nauczyć po grecku, ażebyś czytał Homera w oryginale? i ty musisisz, nieszczęśliwy czytać go w pani Ducier albo w panu Bitaubé. Otóż ja ci opowiem historję o włóczni Achilesowej: jej rdza leczyła rany, które zadało ostrze. Zraniłem cię, moje dziecko, teraz spróbuję cię uleczyć.
 — O, mój stryju, mój stryju! szepnął Petrus upadając do nóg generała i czule całując mu ręce.
 Generał spoglądał na młodzieńca z wyrazem malującym wielkie przywiązanie. Potem rzekł głosem spokojnym i poważnym:
 — Siadaj, mój kochany, bądź mężczyzną! Pomówimy serjo o panu Rappt.
 Petrus wstał, chwiejąc się doszedł do swego fotelu i upadł weń raczej niż usiadł.