Mogił starych budowa będzie fundamentem,
A sejmu koło pierwszym na planie zakrętem —
Kolumny, jako dęby, wgórę się wyniosą,
A głowy ich, to wieńce, uperlone rosą...
A sklepień sieć gwiazdami nieba się przezłoci,
A każda z gwiazd poziomej odpowie stokroci
Od wschodu gmachu wiara z krzyżem wielkim stanie,
A od zachodu miłość (na puszczy wołanie!),
A od południa Paweł z Piotrem[1] w pojednaniu,
A od północy wolność w gromnem zmartwychwstaniu.
I będzie to jakoby świątynia przymierza,
Gdzie mąż kapłana uczci, a kapłan rycerza —
Gdzie głosy będą chórem latać po sklepieniach,
Co legend tęcze noszą w pendzla przedstawieniach;
A niżej — poszczerbione mieczem, cierniem, troską,
Poważnych twarze mężów, z cichością półboską.
Marmurowemi będą patrzeć się oczyma...
A jeszcze niżej — zwierzę, roślin kształt i klima
W upstrzonym arabeski[2] mądrej hieroglifie
Wyszlaczą się, jak tkackim jedwabiem po cyfie...[3]
1849 lata w Paryżu.
Na stole leżał nowy ksiąg katalog,
Porozrywany kościanym nożykiem,
A wyżej stołu taki trwał dialog
O dziejach...
Dobrym u mnie historykiem
Jest mąż, co przyszedł pod koniec epoki,
I widzi rozkład z głuchym serca ściskiem.
I, proste fakta pisząc, jest głęboki —
I żadną pasją, ani się nazwiskiem
Promiennem uwieść nie dał jednostronnie,
Lecz prawdę samą kreśli, jak pozgonnie.
Takiego aby naród miał, wpierw musi
Albo epoka skonać, albo misja.
Wszelki zaś inny ku swojemu kusi.
A nie?... to pisze, co można komisją,
Posłaną na grunt, zebrać, jak inwentarz,
Którego cel jest: śmierć, życie: komentarz.
Więc to z przyczyny tej może tak mało
Albo zupełnie historji nie mamy,
Prócz kilku kronik, tego, co zostało
Gdzieś w pamiętnikach, i tego, co znamy
Tradycja, tudzież świetnych Lelewela
W «Konsideracjach»[4] kilku kart, i onych
Maurycego fragmentów natchnionych...[5]
Historja nawet jako się podziela,
Nie wiemy — Jerzy rzekł — bo cóż to uczy,
Że tu, naprzykład, Polska bajki prawi,
A tam, za Sasów, Polska znów się tuczy,
A ówdzie Polska nareszcie się dławi?...
Cóż stąd?... Jeżeli owoc tej cytryny,
Co tu na stole leży, kto rozbierze,
Toć przecie znajdzie pod złotem łupiny
Promienie włókien; dlatego nie wierzę,
Ażeby całość, naprzykład, narodu
Nie miała innej w sobie konstelacji[6]
Nad kilka dachów stołecznego grodu
I kilka armat — tej ultima-racji!...[7]
Nam, jako Grekom, zda się, że pod koniec
Dopiero zstąpi historyk, jak goniec
Nieupragnionej jakiej wielkiej zmiany...
Choć zresztą nie wiem, czy jesteśmy niżéj
Od innych. — Tacyt[8] byłże już zrównany
Przez chrześcijańskie pióro?...
Z naszych krzyży
Zda się układać historja odmienna,
Mniej literacka może, lecz promienna!...
No, przecież — Jerzy na to — jużci piszą
Znakami krzyża pisma nieznający,
A zato, jedne ledwo się uciszą
- ↑ św. Paweł jako reprezentant kościołów protestanckich i św. Piotr jako przedstawiciel katolicyzmu.
- ↑ arabeska (włos.), ornament, złożony w stylu arabskim, t. j. kombinacja linij stylizowanych, kwiatów, ptaków itd.
- ↑ cyfa — wyraz, nieznany słownikom.
- ↑ Mowa o dziele Joachima Lelewela (1786-1861) p. t. «Considerations sur l’état politique de l’ancienne Pologne...», Paryż, 1844 — toż samo po polsku «Uwagi nad dziejami Polski i ludu jej» w t. III «Polski...».
- ↑ Maurycego Mochnackiego (1801-1834) główne dzieło «Powstanie Narodu Polskiego» pozostało niedokończonym fragmentem.
- ↑ konstelacja (łac.), stan rzeczy, wynikający ze zbiegu wypadków.
- ↑ ultima ratio (łac.) = ostateczny, rozstrzygający argument.
- ↑ Cornelius Tacitus (55-117 po Chr.), najznakomitszy historyk rzymski.
