Strona:PL Edgar Allan Poe-Opowieści nadzwyczajne tom I 075.jpeg

mieć się na baczności. Jeden łyk tej oto małmazyi zapobiegnie przeziębieniu. —
 Ująłem właśnie jednej butli długiemu rzędowi poległych na ziemi współtowarzyszek i nadłamałem jej gardzieli.
 — Pij! — rzekłem, podając mu wino.
 Podźwignął butlę do ust, zerkając na mnie pobrzeżem ślepia. Zwlekał przez chwilę, skłonił mi się przyjaźnie (brzękadła zadzwoniły) i rzekł:
 — Piję za umarłych, którzy wokół nas zażywają spoczynku!
 — A ja — za twoje długie życie!
 Wziął mnie znowu pod rękę i szliśmy nadal.
 — Te podziemia — zauważył — są nazbyt obszerne.
 — Rodzina Montrésors'ów — odrzekłem — wielka była i liczna.
 — Zapomniałem twego herbu.
 — Olbrzymia stopa złota na lazurowem polu. Stopa miażdży pełzającą żmiję, której kły grążą się w pięcie.
 — A godło?
 — „Nemo me impune lacessit.“
 — Przepysznie! — zawołał.
 Wino skrzyło się w jego ślepiach, a brzę-