Strona:PL Edward Nowakowski-Kazanie miane podczas odprawionej pierwszej Mszy św. o. Alberta.pdf/4

w tym naszem tu ziemskiem wygnaniu — szczęścia zupełnego, trwałego nie może być nawet. Tu bowiem, nikt nie może być pewnym, że jest w łasce u Boga, i Pismo św. mówi: nie wie (żaden) człowiek, czy gniewu, czy miłości (Bożej) jest godzien. (Ekl. XI. 1). Co więcej, przy najlepszem usposobieniu, w najwyższem nawet uświętobliwieniu, nikt nie może zaufać swojej wytrwałości. „Kto mniema, żeby stał, niech patrzy, żeby nie upadł“. (I. Kor. 10, 12) ostrzega Paweł święty. Wreszcie tu miejsce zasługi, ofiary, pokuty, doświadczenia, a dopiero w niebie nagroda, zapłata i szczęście.
 Z tem wszystkiem widzimy, że święci nawet na ziemi, a nawet w tem życiu, bez względu na wszystko i pomimo wszystko, pomimo nawet największych cierpień, udręczeń, prześladowań, i w okropnych nawet męczeństwach, nawet w pokucie najostrzejszej (o! jak słodkie łzy pokutne), nawet konając, zawsze zachowali błogi spokój ducha i przedziwną uszczęśliwiającą słodycz w sercu. I żyjąc na ziemi, duszą już żyli w niebie, i życie ich jaśniało odblaskiem promiennym chwały Boskiej w niebie, i było jakby odzwierciadleniem doskonałości Boskich. I z tego też powodu Pismo święte mówi: Przedziwny Bóg w Świętych swoich.
 Nie przeto, żeby święci będąc na ziemi, nie czuli już w sobie ludzkiej swojej ułomnej natury i nie doznawali wcale pokus zwodniczych. Owszem, każdy święty, jak czytamy w Naśladowaniu Chrystusa, przez wiele utrapień i pokus przechodził. I św. Paweł mówi: Dan mi jest bodziec, aby mnie paszyjkował, po trzykrociem Pana prosił, aby odemnie (go oddali). Tobiaszowi zaś anioł powiedział: Iżeś był przyjemny Bogu, potrzeba było, aby cię pokusa doświadczyła. (Tob. XII, 3). A jakże srogo doświadczony był Hjob? Bojowanie (niestety) jest żywot człowieczy na ziemi. (Hjob VII, 1) — wspólny wszystkim bez żadnego wyjątku ludziom.
 Ale święci zawsze byli wierni natchnieniom świętym. Na każdy objaw woli Bożej odpowiadali natychmiast, zawsze: Gotowe serce moje, Boże, gotowe. (Ps. XVI, 8). Z największą troskliwością pielęgnowali w sobie czystość serca i czystość sumienia. Utrzymywali się zawsze, nieustannie w najgłębszej pokorze, a pokornym tylko Pan Bóg łaskę daje. Współdziałali zawsze z łaską Bożą, czuli się zawsze w obecności Boga, wyniszczali