Strona:PL Edward Nowakowski-Kazanie miane podczas odprawionej pierwszej Mszy św. o. Alberta.pdf/5

Ta strona została uwierzytelniona.

ze szczętem w sobie wszystko co było przeciwne prawu Bożemu — swoją miłość własną, swoją osobistość. Poświęceniu się swemu żadnych nie zakładali granic. Całe życie ich było jakby jednem tchnieniem najwznioślejszej modlitwy, jednem pasmem zaparcia się i surowego umartwienia przez wszystko, we wszystkiem. Do Matki Bożej mieli najczulszą pobożność i o Jej chwałę najgorliwiej się troszczyli. We wszystkiem usiłowali naśladować Zbawiciela, ukrzyżowani ze Zbawicielem ukrzyżowanym, i jak św. Paweł powiada: Zawsze umartwienie Jezusa nosząc w ciele naszem, aby żywot Jezusa w naszych cielech był okazany.
I wskutek tego, zjednoczeni z Bogiem najściślej, miłując Boga nadewszystko, i Boga zawsze mając w sercu swojem, o jakże byli szczęśliwi? Byli szczęśliwi, bo Bóg im starczył za wszystko, bo był ich dobrem najwyższem. Jakoż Psalmista woła: Bo cóż ja mam w niebie, albo czegom chciał na ziemi oprócz Ciebie, Boże serca mojego i cząstka moja Bóg (mój) na wieki. I mędrzec Pański, ożywiony Duchem Bożym, w zachwyceniu głosi: O jak dobry i słodki jest Duch Twój — o Panie! (Ks. Mądr. XII, 1).
A jedna święta obdarzona łaskami wielkiemi i coraz większemi, odzywa się: Dosyć, Panie, dosyć, serce moje maluczkie nie zmieści tego szczęścia, jakiem je, o Boże mój, napełniasz.
Lecz czyż tylko samych świętych Pan Bóg obdarza takiemi łaskami uszczęśliwienia? Owszem, do wszystkich odzywa się Najdroższy, Najmiłosierniejszy nasz Zbawiciel: Pójdźcie do mnie wszyscy, którzy pracujecie i obciążeni jesteście, a ja ochłodzę was (Mat. XI, 28) i znajdziecie pokój duszom waszym.
I nie sądźmy, żeby Zbawiciel nasz trudnych i wielkich spraw od nas wymagał, sam to objaśnił, mówiąc: Dobrzeć sługo dobry i wierny, gdyżeś nad małem był wiernym, nad wielem cię postanowię: wnijdź do wesela Pana twego. (Mat. XXV. 21).
I Pismo św. to oznajmia: Czegóż Pan Bóg Twój żąda od Ciebie: jedno, abyś Boga swego miłował.
Ach! czyż był ktokolwiek przez wszystkie wieki, ktoby umiłował Boga, a Pan Bóg jeszcze tutaj nie wynagrodził go największem uszczęśliwieniem? Przecież sama miłość Boga już jest uszczęśliwieniem: serce ludzkie w niebo przeistacza.