Quam dilecta tabernacula Tua Domine Virtutum!
A wszystko to przez miłość niewysłowioną Zbawiciela, który ku sobie pociągał przeróżnemi drogami serca spragnione dla odrodzenia ich ku Żywotowi Wiecznemu.
Temu[1], który należał do maluczkiego grona przy poświęceniu w r. 1892 kaplicy, o! jakże powinno było rosnąć serce, gdy wypadło mu brać udział w uroczystym pochodzie dnia wczorajszego, (t. j. 26 sierpnia 1899 r.) przy przeniesieniu Najśw. Sakramentu z dawnej kapliczki przez całe wzdłuż miasto do nowopowstałego wspaniałego kościoła, kiedy z górą 10.000 osób składało wspaniały orszak Panu Naszemu w Przenajświętszym Sakramencie, temu Samemu, który w takiem ubóstwie spoczął był pierwszy raz na Ołtarzu Ofiary św. przed siedmiu niespełna laty w tej dawnej małej kapliczce!
J. Ex. Najdostojniejszy i Najukochańszy nasz Pasterz książe biskup krakowski w swej gorącej i natchnionej przemowie do tak licznej gromady zebranych wiernych jasno wykazał nieskończona dobroć Opatrzności Bożej, która zawsze, nieustannie czuwa i zawsze w sposób cudowny zaradza wszelkim potrzebom dusz wiernych. Jakoż i teraz obdarza to miejsce i okolicę nowym przybytkiem Chwały Swojej; — przybytkiem (są to słowa X. Pasterza), który widocznie Pan Bóg upodobał wybrać za miejsce rozdawnictwa swych łask, co i sama liczba tak wielka zgromadzonych świadczy, jeżeli w ubogim poprzednim domku Błogosławieństwa swe zlewać już raczył, i przeto do tak ochoczego wzięcia udziału w obecnej uroczystości pobudził niemal całą ludność miasta, a wielu i z bliższych i dalszych nawet okolic.
Niech te wyrazy księcia kościoła św. będą otuchą dla tych, którym polecił Pan Bóg straż Domu tego Swego i uczynił szafarzami darów swoich; niech będą też pobudką i tym, dla których dary swe niebieskie tu przeznaczył i do przyjęcia ich czułością Swą ojcowską wzywa.
A wszystko jako oczywisty dowód potęgi wstawiennictwa Przebłogosławionej Matki Bożej; — oraz jako znak szczególniejszej opieki Józefa świętego pod osłoną przemożną którego ten Karmel, to miejsce święte zostaje.
Non nobis Domine non nobis,
Sed Nomini tuo da Gloriam!
- ↑ Tu O. Rafał mówi o sobie. (Przypisek X. Wacława).
